آوار زخم

به راستی هیچ چیز هرگز جای رفیق گمشده را پر نخواهد کرد.
نمی‌توان برای خود دوستان قدیمی درست کرد.
هیچ چیز با این گنجینهٔ خاطرات مشترک، این همه رنجها و مصائبِ با هم چشیده، این همه قهرها و آشتی‌ها و هیجان‌های تند همسنگ نیست.
این دوستی‌ها تکرار نمی‌شوند.
کسی که نهال بلوطی به این امید می‌نشاند که به زودی در سایه‌اَش بنشیند، خیالی خام می‌پرورد!

زمین انسانها/آنتوان دوسنت اگزوپری

آوار زخم...

خواب دیدم که تو یه قبرستون ام.تمام سنگ قبرها عجیب بود:تولد 1822 - وفات 1826تولد 1930 - وفات 1934فاصله بین تولد و مرگ خیلی کم بود. تو قبرستون یه مردی بود.ازش پرسیدم: چطور مردم این روستا انقد زود می میرند؟بهم گفت: ما اینجا رو سنگ قبرها سن افراد رو نمی نویسیم، مدت زمانی که یه دوست رو نگه داشتند، حک میک آوار زخم...

تمام علاقه‌های من، علاقه به کلمه، نوشتن، معلمی، عکاسی، قدم زدن و یک نفر بوده است.

و تراژدی این است که تا اکنون به هیچکدام از این علاقه‌ها نرسیده‌ام.

پیام/ آوار

آوار زخم...

تا آخر عمر
درگیر من خواهی بود
و تظاهر می کنی که نیستی...

مقایسه تو را
از پا در خواهد آورد

من
می دانم به کجای قلبت
شلیک کرده ام

تو
دیگر
خوب نخواهی شد...

آوار زخم...

شهریور، ماهی که در آن زاده شدم،بدون آنکه پا به دنیا بگذارم،تو دلم را دزدیدی،شهریور، ماهی است که تو در آن فتح کردی تمام سالهای مرا  و من پا برهنه، مجنون وار شهر به شهر به دنبال سایه ای از تو می گردم...

پیام/آوار

آوار زخم...

یکی از شاعران جوان نامدار معاصر وقتی از یکی از دوستانم، اصرار من بر عشقی نافرجام و شکسته خورده را شنیده بود،مشتاق دیدن من از نزدیک می شود.عصر یک پنجشنبه در یکی از کافه های میدان انقلاب، قرار گذاشتیم. راستش دیدار با شاعری از نزدیک که چند جلد از کتاب هایش را دارم و چندی از شعرهایش را از حفظ هستم بسیار آوار زخم...

من : با اجازه عقل و با اشاره دل می‌نویسم،مخاطب خاص ندارم، مخاطب من،کسی جز «خودم» نیست. از سال 86 در این جا می‌نویسم و هر بار به علتی آرشیوم به طور کامل حذف می شود. بعد از حمله اخیر هکرها به بسیاری از کشورها ظاهرا پرشین بلاگ نیز در امان نمانده است. همه آرشیو نوشته‌های قبل از سال 94 وبلاگم متاسفانه ح آوار زخم...

بعد از حمله ویروسی اخیر، هکرها به بسیاری از کشورها ظاهرا پرشین بلاگ نیز در امان نمانده است. بسیاری از مطالب و آرشیو وبلاگ ها از جمله همه آرشیو نوشته های سالهای گذشته وبلاگ من نیز حذف شده است. چرا همه آنچه که مربوط به دل است ناگهانی از بین می رود؟ درست مثل خود معشوقه که ناگهانی رفت...!! 

از سال 86 در این وبلاگ لعنتی می نویسم و هر باری به علتی آرشیوم حذف می شود. باید در جای بهتر از پرشین بلاگ نوشت.

پیام/آوار

آوار زخم...

سال‌ها پیش در یکی از روزهای تیرماه در قحطی و خشکسالی و در میان قومی پیمان‌شکن و بدگمان، سوره‌ای نازل شد. آن قوم غافل بدون اینکه آن را بشنوند و آن را بخوانند. سالها به دنبال نامی برای آن گشتند. چوپانی که خواندن و نوشتن بلد نبود، نام آن سوره را "برکت" گذاشت. آن چوپان تنها کسی بود که آن سوره را حفظ کرد و نیز تنها کسی بود که در میان آن قوم از هر برکتی بی‌نصیب ماند...
پیام/آوار

آوار زخم...

نیست نشان زندگی تا نرسد نشان تو...

مولانا

تولد باشد، تابستان و تیرماه و دمای هوای نزدیک به سی درجه باشد و بعد ناگهان باران ببارد! بازگشت تو هم چیزی شبیه به باران آمدن در تیرماه است. معجزه کن و ببار!

پیام/آوار

آوار زخم...

تنها سرمایه و خاطره شیرینی که در زندگی دارم مربوط است به سالها پیش در آن سالها کسی بود که به مدت زمانی خاص، مرا دوست می داشت، دلتنگم می‌شد، نگرانم می‌شد، چشم به راهم می‌شد، وقتی ازم بی خبر می شد برایم گریه می ‌کرد و بسیار دوستم داشت. همه چیز خوب بود و زندگی بسیار زیبا و با معنا بود. و ما خوشبت‌ترین آدم های روی زمین بودیم...

پیام/آوار

آوار زخم...